Jazda obowiązkowa.

owca · looser

wiem:P

JJG · looser

Tak dla odmiany zostajemy na wyspach, ale to już ostatni zespół. Następny bedzie z...Australii. Dzisiaj zespół, którego nazwa mówi sama za siebie...Iron Maiden("Żelazna Dziewica").

Jest to heavymetalowy (reprezentujący New Wave of British Heavy Metal) zespół z Londynu, założony 25 grudnia 1975 roku, uważany za jeden z najwybitniejszych zespołów heavymetalowych. Liderem grupy jest basista Steve Harris. Grupa gra heavy metal z elementami progresywnymi. Ich muzyka jest oparta na ostrych lecz melodyjnych riffach gitarowych, oraz szybkiej i dynamicznej sekcji rytmicznej, z bogatą perkusją Nicko McBraina oraz charakterystycznie brzmiącą ("klekoczącą") gitarą basową Steve'a Harrisa. Charakterystyczną cechą większej części twórczości (1981–1994 i 1999–) grupy jest szerokiej skali wokal Bruce'a Dickinsona. Muzyk ten jest uznawany za jednego z lepszych wokalistów rockowych. Styl muzyczny Iron Maiden stanowią także wirtuozerskie solówki dwóch, a od 1999 trzech, gitarzystów.

Ogół utworów zespołu jest zbiorem dość zróżnicowanym. Iron Maiden stworzyła zarówno bardzo szybkie, mocne, czasami podchodzące pod thrash metal kompozycje typu "Be Quick or Be Dead"(http://pl.youtube.com/watch?v=8GC3O_2IQV4), progresywne, długie piosenki, często wieloczęściowe ze zmianą tempa, takie jak "Paschendale"(http://pl.youtube.com/watch?v=c20-fm_WNew&feature=related), "Dance of Death"(http://pl.youtube.com/watch?v=YweqyZzL0uM), "Rime of the Ancient Mariner"(http://pl.youtube.com/watch?v=97pV7Z3EX_o i tam jest także druga część), "Seventh Son of a Seventh Son"(http://pl.youtube.com/watch?v=4LwkaHvijzg, ta sama sytuacja co poprzednio) "Hallowed Be Thy Name"(http://pl.youtube.com/watch?v=MJDdJoBTwYE) jak i spokojne ballady typu "Afraid to Shoot Strangers"(http://pl.youtube.com/watch?v=4ur87rhbssQ), czy akustyczno-orkiestrowa "Journeyman"(http://pl.youtube.com/watch?v=dAQ0wWSfAao). Iron Maiden ma na swoim koncie także melodyjne utwory jak "Can I Play with Madness"(http://pl.youtube.com/watch?v=QLvBwPOjZWI)i "Wasted Years"(http://pl.youtube.com/watch?v=SwB9zg7Tbx8), które dzięki swojej przystępności i lekkości osiągnęły ogromny sukces komercyjny.

Na albumie z 2006 r., A Matter of Life and Death grupa zaprezentowała inny styl muzyczny. Piosenki stały się coraz dłuższe, coraz bardziej ambitne i progresywne, jednocześnie nie tak mocne i surowe jak te z początku kariery.

Kompozycje tworzone są głównie przez lidera – Steve'a Harrisa oraz Adriana Smitha, Janicka Gersa, Dave'a Murraya i Bruce'a Dickinsona. Dodatkowo Blaze Bayley brał udział w tworzeniu linii melodycznych wokalu. Dwaj perkusiści – Nicko McBrain i Clive Burr mają minimalny wkład w powstawaniu muzyki.

Teksty utworów traktują nierzadko o zdarzeniach historycznych (np. "Aces High", "Paschendale", "Montségur", "The Trooper"), mitologii ("Flight of Icarus", "Powerslave"), czy też korzystają z motywów z literatury ("Brave New World", "To Tame a Land", "Phantom of the Opera") oraz filmów ("Where Eagles Dare", "Children of the Damned"). Poza powyższymi przykładami tematyka twórczości Iron Maiden jest dość zróżnicowana. Autorami tekstów są zazwyczaj Steve Harris, Adrian Smith i Bruce Dickinson; sporadycznie Blaze Bayley i Paul Di'Anno, zaś pozostali członkowie udzielali się w tym zakresie bardzo rzadko, bądź wcale.

(1975–1979) Początki
Początki istnienia grupy sięgają 25 grudnia 1975 r., kiedy to były basista zespołów Smiler i Gypsy's Kiss - Steve Harris - zrealizował swój odwieczny plan założenia własnej kapeli. Nazwę Iron Maiden, oznaczającą "żelazna dziewica" Harris zapożyczył z tytułu filmu Człowiek w żelaznej masce (The Man in the Iron Mask). Oprócz założyciela w zespole grali wokalista Paul Day, perkusista Ron Matthews i gitarzyści Terry Rance oraz Dave Sullivan. Pierwszy koncert grupa zagrała 1 maja 1976 w Poplar w Londynie.

We wrześniu 1976 do zespołu dołączył nowy wokalista Dennis Wilcock, zastępując Daya, który był krytykowany za zbyt małą charyzmę sceniczną. Grupa odegrała jeszcze kilka koncertów, po czym Dave Sullivan został zastąpiony przez Dave'a Murraya. Od Iron Maiden odszedł także drugi gitarzysta – Terry Rance. Jego miejsce zajął Bob Sawyer, który w historii Iron Maiden zapisał się jako sprawca jednego z większych kryzysów grupy. Skłócił on ze sobą Dave Murraya i Dennisa Wilcocka, co przekonało lidera Harrisa, by wyrzucić z zespołu obu gitarzystów (Wilcock pozostał w składzie). Murray został usunięty już po pierwszym występie w 1977, a Sawyer po odegraniu większości zaplanowanych koncertów. Na ich miejsce przyjęci zostali Terry Wapram oraz klawiszowiec Tony Moore. W tym samym czasie do Iron Maiden dołączył także perkusista Barry Graham (zwany później Thunderstick). W takim składzie grupa dała tylko jeden koncert – w klubie "The Bridge House". Nie był on jednak udany – Thunderstick zasnął na scenie pod wpływem narkotyków, których sporą ilość przed wejściem na scenę zażył, a klawisze Moore'a okazały się nie pasować do stylu Maiden. Steve Harris postanowił wówczas zwolnić wszystkich członków i zbudować zespół na nowo. Do Iron Maiden powrócił więc Dave Murray i został przyjęty nowy perkusista Doug Sampson. Zespół gorączkowo poszukiwał wokalisty, co zaowocowało zatrudnieniem Paula Di'Anno. Identyfikował się on z subkulturą punków, ale według grupy, jego głos pasował także do muzyki heavymetalowej.

W 1979 Iron Maiden nawiązała współpracę z menedżerem Rodem Smalwoodem.

Przez 3 lata zespół odbył kilkadziesiąt koncertów, głównie w londyńskich klubach (m.in. The Cart And Horses, The Ruskin Arms, The Marquee czy The Soundhouse), lecz nie nagrał żadnej płyty. Pierwsza okazja nadarzyła się ku temu 31 grudnia 1978 r. W noc sylwestrową powstały The Soundhouse Tapes - EP zawierające 3 ścieżki. W ciągu paru tygodni zostały sprzedane wszystkie kopie.

W 1979 grupa dobierała dodatkowych gitarzystów. Byli to kolejno Paul Cairns, Paul Todd i Dave Mac, którzy nie zapisali się w żaden szczególny sposób w dziejach Iron Maiden, oraz Tony Parsons. Był on członkiem zespołu podobnie krótko jak trzej wyżej wymienieni muzycy, ale z jego udziałem grupa uczestniczyła w nagrywaniu kompilacji Metal for Muthas.

(1979–1981) Przełom
Po odejściu Parsonsa w Iron Maiden pozostało znów tylko czterech muzyków. Niedługo później do grupy przybył nowy gitarzysta – Dennis Stratton. Wkrótce dołączył także perkusista Clive Burr. W tym składzie zespół rozpoczął nagrywanie swojego pierwszego albumu długogrającego. W lutym 1980 wydany został pierwszy singel nazwany "Running Free". Wydana 2 miesiące później płyta nazwana została Iron Maiden. Prawdopodobnie ze względu na obecność w grupie Paula Di'Anno album zawierał prócz heavymetalowych brzmień także elementy punku (najsilniej ujawniające się w "Running Free"). Znajdował się tam też jeden rozbudowany, progresywny utwór - "Phantom of the Opera".

Po zakończeniu nagrywania, w marcu 1980, Iron Maiden udała się na tournée po Wielkiej Brytanii jako gość specjalny Judas Priest, po czym, wspomagana przez Praying Mantis i Neala Kaya, wyruszyła w trasę promującą swój własny album, wydany na początku kwietnia. Występy odbywały się od kwietnia do sierpnia 1980, a grupa odwiedziła po raz pierwszy zagraniczne sceny – zagrała na festiwalu Wheel Pop w belgijskim Kortrijk oraz festiwalu Kuusrock w Oulu w Finlandii.

W międzyczasie zostały wypuszczone na rynek 2 kolejne single – "Sanctuary" oraz "Women in Uniform".

Znacznie większą część Europy zespół przemierzył koncertując jako support dla amerykańskiej grupy Kiss od sierpnia do listopada 1980. Iron Maiden ujrzały wtedy po raz pierwszy publiczności Włoch, Niemiec, Francji, Szwajcarii, Holandii, Szwecji, Danii i Norwegii. Po przedostatnim występie tej trasy, na przełomie października i listopada 1980 z zespołu został wyrzucony Dennis Stratton. Powodem było skłócenie z menedżerem grupy oraz nieporozumienia artystyczne, wynikające z odmiennych gustów muzycznych Strattona i pozostałych członków.

Strattona, za sugestią Dave'a Murraya, zastąpił gitarzysta Adrian Smith. Uznawany jest on często za najlepszego w historii Iron Maiden z minimalną przewagą nad Murrayem. Oboje stanowili bardzo zgrany duet zarówno pod względem muzycznym – już wcześniej występowali razem w zespole Urchin, jak i towarzyskim – byli przyjaciółmi od czasów dzieciństwa. Ich wspólną grę określano dźwiękiem bliźniaczych gitar.

Z nowym gitarzystą zespół zagrał jeszcze jeden koncert z Kiss i odbył krótką trasę po Anglii, której ostatni występ, 21 grudnia 1980 w londyńskim Rainbow Theatre został zarejestrowany i wydany jako kaseta VHS. Oficjalnym tytułem wydawnictwa było Iron Maiden, lecz częściej stosowana jest nazwa Live at the Rainbow.

Na przełomie 1980-81 Iron Maiden nagrała album Killers. Nie został on początkowo doceniony przez krytyków, lecz sprzedawał się bardzo dobrze. Z czasem został on uznany za klasyczne dokonanie grupy. Płyta zawierała utwory nieco żywsze niż kompozycje z pierwszego longplaya, jednak utrzymane w podobnym stylu. Na uwagę zasługują 2 utwory instrumentalne, które to występują dość rzadko w twórczości grupy (w całej historii Iron Maiden stworzyła tylko 4 na ok. 145 wszystkich skomponowanych utworów). Killers był pierwszym albumem wyprodukowanym przez Martina Bircha, znanego w branży producenta albumów Deep Purple, Black Sabbath i Blue Öyster Cult. Z Killers zostały wydane 2 single – "Twilight Zone" i "Purgatory".

W lutym 1981 Iron Maiden wyruszyła w trasę Killer World Tour promującą nowy album. Do połowy marca koncertowała tylko w Wielkiej Brytanii, po czym wyruszyła w trwające do maja tournée po Europie Zachodniej. W tym samym jeszcze miesiącu grupa wystąpiła po raz pierwszy w Japonii, gdzie odegrała 5 koncertów. Nagrania z nich zostały później wydane jako minialbum Maiden Japan (wydany także pod nazwą Heavy Metal Army). W czerwcu zespół odwiedził kolejny kontynent – Amerykę Północną. Muzycy koncertowali w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie zarówno w ramach własnej trasy jak i jako support dla grup UFO i Judas Priest (tournée promujące album Point of Entry) do początku sierpnia. Od połowy sierpnia do 10 listopada Iron Maiden pojawiała się ponownie na scenach Europy Zachodniej. Zawitała także do Jugosławii, by wystąpić na festiwalu w Belgradzie.

Niestety na trasie Steve Harris bardzo zawiódł się na wokaliście Paulu Di'Anno. Dało o sobie znać wieloletnie uzależnienie od narkotyków, od których frontman zespołu nie stronił nawet przed występami. Rod Smallwood wraz z zespołem, zmuszeni odwoływać koncerty z powodu częstych niedyspozycji Di'Anno, postanowili we wrześniu 1981 zwolnić dotychczasowego wokalistę.

Media i fani odebrali ten krok bardzo nieprzychylnie. Uważano, że zespół tracąc swego czołowego członka już na początku kariery pozbawia się szansy na dalszą egzystencję na rynku muzycznym[potrzebne źródło].

(1981–1989) Złota era
Zespół jako zastępcę Di'Anno postanowił zaangażować wokalistę popularnej wówczas grupy heavymetalowej Samson, znanego jako Bruce Bruce. Bruce Dickinson, bo takie było jego prawdziwe nazwisko, zmęczony atmosferą panującą w jego dotychczasowym zespole (duże ilości narkotyków) bez wahania zgodził się na propozycję Harrisa i Smallwooda.

Dickinson miał odmienne od poprzednika warunki głosowe. Śpiewał bardzo dobrze w wysokich rejestrach z charakterystyczną barwą głosu, przez co fani nadali mu pseudonim Air Raid Siren (ang. syrena alarmowa). W odróżnieniu od Paula Di'Anno, był typowym metalowcem.

Iron Maiden zdecydowała, by Dickinson zrezygnował z pseudonimu Bruce Bruce i występował pod własnym nazwiskiem. W końcu października, grupa z nowym wokalistą wybrała się na pięciodniowe tournée do Włoch oraz zagrała jeden koncert w Londynie, podczas którego zaprezentowała kilka kompozycji na przygotowywany właśnie nowy album.

W lutym 1982 światło dzienne ujrzało najnowszy singel Iron Maiden – "Run to the Hills". Wydawnictwo rozwiało wszelkie niepokoje prasy związane z nagłą zmianą wokalisty. Utwór osiągnął siódmą pozycję UK Singles Chart i zapowiadał ukazanie się na rynku znakomitego albumu.

Przewidywania potwierdziły się – album zatytułowany The Number of the Beast szturmem zdobył pierwsze miejsce brytyjskiej listy przebojów płytowych. Zawierał 8 udanych kompozycji, pozbawionych już naleciałości punk rocka i wykorzystujących znakomicie warunki głosowe Dickinsona jak i zdolności pozostałych muzyków. Przez część krytyki The Number of the Beast uznawany jest za jeden z najlepszych albumów heavymetalowych wszech czasów.

Zespół odniósł gigantyczny sukces, a mimo to w USA nadal grał jedynie jako support przed Judas Priest, Scorpions czy 38 Special. Tam też The Number of the Beast miał problemy ze sprzedażą. Konserwatywne stronnictwa polityczne uznały utwór tytułowy za nawołujący do praktyk satanistycznych. Steve Harris do tej pory zaprzecza, by jakikolwiek utwór Maiden odzwierciedlał okultystyczne fascynacje. "The Number of the Beast", jak utrzymuje Harris, jest oparty na motywie z jego koszmarów sennych, filmie Omen II oraz wierszu Roberta Burnsa, Tam O' Shanter.

Trasa koncertowa The Beast on the Road (luty–grudzień 1982) objęła, prócz odwiedzonych już wcześniej przez Iron Maiden krajów, także Australię. W USA w grupie pojawił się nowy wakat - z zespołu wyrzucony został perkusista Clive Burr. Mick Wall, twórca autoryzowanej biografii Iron Maiden, podaje, że "powody były całkowicie »muzyczne«" a "presja i wymagania coraz dłuższych tras koncertowych (...) dały się we znaki młodemu perkusiście". Następcą Burra został uznawany za jednego z wybitniejszych perkusistów na świecie - Nicko McBrain grający wcześniej w zespołach TRUST i Streetwalkers.

W styczniu 1983 roku w Nassau na Bahamach w relaksującej atmosferze zespół zaczął nagrywanie kolejnego albumu Piece of Mind, który został uznany za najbardziej udany obok Seventh Son of a Seventh Son longplay w ich karierze. Płyta nie zawierała ani jednego chybionego utworu ani wypełniacza, a nowego perkusistę fani mogli pokochać już po pierwszych taktach albumu w utworze "Where Eagles Dare". Zostały wtedy także stworzone takie hity, jak "Flight of Icarus" czy "The Trooper".

Wtedy też rozpoczął się najbardziej udany okres w historii zespołu - wielkiej popularności i gigantycznych tras koncertowych. W tym czasie po raz pierwszy Ironi zagrali w USA jako gwiazda wieczoru. Na Piece of Mind w piosence "Still Life" został także umieszczony komunikat dla fanatyków doszukujących się w muzyce satanizmu - "Nie mieszaj się w sprawy, których nie rozumiesz". Słowa te nagrane są na albumie od tyłu. Wypowiada je w bardzo charakterystyczny sposób Nicko McBrain.

Rok później Maiden wydała longplay Powerslave, który wspiął się w Anglii na 2. miejsce listy przebojów. Wielka trasa promująca ten album została udokumentowana wydawnictwem live i filmem Live After Death (nagrano wtedy znakomity koncert z Long Beach Arena). Tournée Ironi rozpoczęli w Polsce, a tym samym zagrali pierwszy w ich historii koncert w tym kraju. Ciepłe przyjęcie sprawiło, że Iron Maiden następną trasę także zainaugurował w Polsce. Od tamtego momentu w zasadzie w czasie każdej trasy zespół odwiedzał nasz kraj.

Prace nad następną płytą przyniosły rozbieżności co do kierunku, który powinien obrać zespół. Bruce Dickinson proponował nagranie albumu akustycznego, co spotkało się ze zdecydowanym vetem ze strony reszty zespołu (chciał albumu na kształt Led Zeppelin III). Tak więc Somewhere in Time przyniósł kompozycje w dotychczasowym stylu z jedną różnicą - zespół po raz pierwszy użył syntezatorów gitarowych. Efekt spodobał się fanom, ponieważ album bił rekordy sprzedaży grupy na świecie. Płyta przyniosła zarówno rozbudowane, epickie utwory takie jak "Alexander the Great (356-323 B.C.)" czy "Caught Somewhere in Time", ale także przyjemne, szybkie i melodyjne numery, jak "Wasted Years" czy "Heaven Can Wait". Ciekawostką jest fakt, że Dickinson nie napisał ani jednego utworu na album - cała płyta była praktycznie w całości dziełem Adriana Smitha i Steve'a Harrisa.

Następny album studyjny spowodował rozbieżne opinie wśród fanów. Dla jednych był dowodem, że zespół zjadł własny ogon, a dla drugich był prawdziwą doskonałością. Album nosił tytuł Seventh Son of a Seventh Son i był concept albumem opartym na motywach powieści Siódmy syn, Orsona Scotta Carda. Album ten, jak żaden inny odwzorowywał fascynacje Steve'a Harrisa zespołami progresywnymi z lat siedemdziesiątych. Całość była epicką i fascynującą opowieścią muzyczną. Zaskoczeniem było niemetalowe brzmienie gitar i bardzo duża rola instrumentów klawiszowych, co dodało albumowi mistycyzmu, tajemniczości i podniosłości. Znalazł się tu jeden z najbardziej docenianych utworów w historii Dziewicy - "Seventh Son of a Seventh Son", a także wielki przebój - "Can I Play with Madness". Utwory bardzo przystępne i proste przenikały się z kompozycjami bardziej złożonym i trudnymi. Nie brakowało tutaj wirtuozerskich solówek gitarowych, a McBrain na bębnach przeszedł samego siebie. Uznano jednak, iż kompozycje, jakkolwiek udane, nie pasowały do podniosłych treści przekazywanych w tekstach. Mimo to album był kolejnym po The Number of the Beast longplayem, który uplasował się na pierwszym miejscu brytyjskiej listy przebojów. Sama trasa koncertowa odznaczała się dużym przepychem.

(1989–1999) Wiatry zmian
Rok 1989 oznaczał dla Maiden przerwę w działalności. W 1990 roku zespół postanowił nagrać kolejny album studyjny. Miał on nawiązywać brzmieniowo do pierwszych płyt Dziewicy. Jak się okazało Adrian Smith uznał ten pomysł za bezsensowny i nie interesował się zbytnio pracą z zespołem, będąc zabsorbowanym działalnością solową. Jednocześnie nie wykazywał chęci odejścia od kolegów, więc pozostali członkowie postanowili sami usunąć go z zespołu. Jego następcą został Janick Gers znany ze współpracy z Ianem Gillanem, White Spirit oraz udziału w nagrywaniu pierwszej solowej płyty Bruce'a Dickinsona, Tattooed Millionaire. Zmiana gitarzysty była od razu zauważalna, ponieważ tryskający chęcią grania w Maiden, Janick dodał wszystkim skrzydeł. W tym składzie został nagrany album No Prayer for the Dying. Płyta bardzo różniła się od swej poprzedniczki. Zmiany dosięgły zarówno brzmienie - melodie stały się bardziej surowe - jak i teksty - pojawił się w nich wyraźny podtekst polityczny. W tym czasie popularność zespołu zaczęła spadać.

Sytuację poprawił następny album Fear of the Dark, który wspiął się na pierwsze miejsce brytyjskiej listy przebojów. Jednak płyta nie do końca zachwycała. Oprócz uznanych utworów, takich jak tytułowy "Fear of the Dark", zbliżający się do thrash metalu "Be Quick or Be Dead", czy ballada "Wasting Love" znalazły się tam także zwykłe wypełniacze.

Wtedy następny etap kariery zespołu został zamknięty. Grupę z powodu odmiennej wizji muzycznej opuścił Bruce Dickinson, a Steve Harris rozważał nawet rozwiązanie grupy. Jednak od tego pomysłu odwiódł go Dave Murray, który zaproponował znalezienie nowego wokalisty. Najpoważniejszymi kandydatami na to stanowisko byli Doogie White, Damian Wilson oraz Blaze Bayley[potrzebne źródło], wcześniej wokalista grupy Wolfsbane. Ostatecznie wybrany został ten ostatni. W tym składzie zespół nagrał album The X Factor, który jednak został zmieciony przez krytykę. Nastąpiła bowiem kolejna skrajna zmiana stylu muzycznego grupy, na co niewątpliwy wpływ miała osobista tragedia Steve'a Harrisa. Lider grupy w tamtym czasie przeżył śmierć ojca oraz rozwód. Warstwa literacka była najdojrzalsza w historii grupy, jednak album nie został doceniony ze względu na niezadowalające brzmienie, spowodowane zapewne odejściem na emeryturę dotychczasowego producenta Maiden - Martina Bircha. Wielu fanów jednak docenia ten album za dojrzałość kompozycji, a Steve Harris uważa go za największe osiągnięcie zespołu.

Jeszcze gorszą opinię uzyskał kolejny longplay firmowany przez zespół - Virtual XI. Produkcja i miksowanie albumu okazały się przerastać Steve'a Harrisa, który to wziął na siebie owe obowiązku. Kompozycje także nie były (wg starych fanów) najwyższych lotów. Dodatkowo podczas trasy koncertowej u Blaze'a pojawiły się problemy z głosem. Jego niewyćwiczone do takiego wysiłku gardło odmawiało posłuszeństwa, co było dodatkowo potęgowane przez silną reakcję alergiczną na niektóre środki stosowane na scenie (katar sienny).

Zespół wydał w tym czasie również grę komputerową Ed Hunter z soundtrackiem składającym się z największych przebojów zespołu wybranych w internetowym głosowaniu fanów oraz wywiad-rzeka In Profile, który opowiadał historię grupy od początków jej istnienia. Jako że Steve Harris nie widział dalszych perspektyw dla grupy w grudniu 1998 podjął decyzję o jej rozwiązaniu, o czym powiadomił menedżera Roda Smallwooda. Ten jednak nie podał informacji do publicznej wiadomości, a zamiast tego doprowadził do zmiany, której nie spodziewali się nawet najwięksi optymiści.

1999– Spotkanie po latach
W 1999 do zespołu powrócił Bruce Dickinson oraz Adrian Smith. Już jako sekstet zespół zaczął pracować nad nowym albumem - Brave New World. Płyta okazała się sukcesem zarówno artystycznym jak i komercyjnym (7. miejsce na liście w Wielkiej Brytanii i 39. w Stanach Zjednoczonych). W 2001 roku zespół zagrał na festiwalu Rock in Rio dla rekordowej liczby 250 tysięcy osób. Koncert został zarejestrowany i wydany na płycie DVD. Następny longplay - Dance of Death ukazał się w 2003 roku i zawierał wiele pomysłów wymagających rozwinięcia, lecz okazał się być albumem mocno regresywnym w stosunku do Brave New World. Na szczególną uwagę zasługują utwory "Paschendale", "Dance of Death" i "Montsegur". Ciekawostką jest także pierwszy całkowicie akustyczny utwór "Journeyman" z delikatnym śpiewem Dickinsona. Przed wydaniem płyty zespół udał się w trasę grają tylko swoje największe przeboje. W 2005 roku zespół wydał kolejny koncertowy krążek zatytułowany Death on the Road. Został on wydany na płycie DVD i zawiera nagranie koncertu z Westfallenhalle w Dortmundzie. W 2006 roku zespół wydał trzeci już od powrotu Bruce'a i Adriana album zatytułowany A Matter of Life and Death. Album zawiera 10 rozbudowanych utworów i trwa aż 72 minuty. W opinii krytyki i fanów jest to najrówniejszy album Iron Maiden od czasów Seventh Son of a Seventh Son. Zespół był tak zadowolony z nowego materiału iż na koncertach postanowił grać cały album. Utwory utrzymane są w, do tej pory dość nietypowym dla Maiden, progresywnym stylu (wyjątkiem jest utwór Different World, który ma lżejsze i bardziej popowe brzmienie). W październiku 2006 grupa rozpoczęła promocję nowego wydawnictwa na światowym tournee. W trasie koncertowej nie zostały jednak ujęte koncerty w Polsce.

W trasie koncertowej Somewhere Back in Time, która odbędzie się w 2008 roku, zespół potwierdził koncert w Polsce. Odbędzie się on 7 sierpnia 2008 roku na Stadionie Gwardii w Warszawie.

W marcu 2008 grupa zapowiedziała wydanie kolejnego albumu kompilacyjnego. Ma on, według oficjalnych informacji, pojawić się na rynku muzycznym 12 maja 2008 pod nazwą Somewhere Back in Time: The Best of: 1980-1989. Wydanie kompilacji związane jest z sukcesem trasy koncertowej Somewhere Back in Time.

Macie dużo otworów w tekście.
I wyprzedzam pytania, tak nudzi mi sie:D

agata · majtek

yyy... nie no, fajnie...
zaangażowałeś się w tą "wycieczkę po świecie muzyki"
Very Happy

JJG · looser

No dobrze...dupa w troki, na lotnisko i sruuu do Sydney. Jezeli Australia to w podtekście...AC/DC:D

AC/DC jest hardrockowym zespołem założonym w Sydney, Australia w 1973 roku przez braci, Angusa i Malcolma Youngów. Zespół uważany jest za pioniera muzyki hardrockowej, razem z takimi zespołami jak Black Sabbath, czy Led Zeppelin. Członkowie zespołu, mimo wszystko, zawsze klasyfikowali swoją muzykę jako "rock & roll."

AC/DC przechodziło przez parokrotne zmiany składu przed wydaniem swojego pierwszego albumu, High Voltage, w 1975. Skład zespołu stał się bardziej ustabilizowany od 1977, po przyjęciu do zespołu basisty Cliffa Williamsa, który zastąpił Marka Evansa. W 1979, zespół nagrał jeden ze swoich najpopularniejszych albumów, Highway to Hell, który jest także ostatnim nagranym z wokalistą i współautorem utworów, Bonem Scottem, który zmarł 19 lutego 1980, po nocy spędzonej na intensywnym piciu alkoholu. Członkowie zespołu rozważali rozwiązanie zespołu, ale postanowili kontynuować i już wkrótce, Brian Johnson został wybrany na następcę Scotta. Później w tym samym roku, zespół nagrał swój najlepiej sprzedający się album, Back in Black.

Następny album zespołu, For Those About to Rock We Salute You, także osiągnął duży sukces, i był pierwszym i jedynym jak dotąd albumem zespołu, który osiągnął 1. pozycję w Stanach Zjednoczonych. Popularność AC/DC, mimo wszystko, zaczęła wkrótce spadać po wyrzuceniu perkusisty, Phila Rudda, w 1983. Niska sprzedaż albumów trwała do czasu wydania albumu, The Razor's Edge w 1990 roku. Phil Rudd powrócił do zespołu w 1994 i nagrał z nim album Ballbreaker z 1995. Stiff Upper Lip został wydany w 2000 i został dobrze oceniony przez krytyków.

AC/DC sprzedało ponad 150 milionów albumów na całym świecie,wliczając w to ponad 69 milionów w samych Stanach Zjednoczonych. Back in Black został sprzedany w ponad 42 milionach kopii na całym świecie, wliczając w to ponad 22 milionów w USA, dzięki czemu jest drugim najlepiej sprzedającym się albumem w historii, oraz najlepiej sprzedającym się albumem jakiegokolwiek zespołu. Zespół jest sklasyfikowany na 4. pozycji listy na 100 Najlepszych Artystów Hard Rocka sporządzonej przez VH1, oraz na 7. pozycji listy na Najlepsze Zespoły Metalowe Wszech Czasów sporządzonej przez MTV.

Nazwa
Angus i Malcolm Young twierdzą, że pomysł na nazwę zespołu pojawił się po zobaczeniu akronimu "AC/DC" na tyle maszyny do szycia zakupionej przez ich siostrę, Margaret. "AC/DC" jest oznaczeniem dla "alternating current/direct current," które oznacza, że urządzenie elektryczne może używać obu typów prądu. Bracia czuli, że ta nazwa symbolizuje surową energię zespołu i energiczne występy, więc nazwa "AC/DC" została przyjęta.

Historia

Wczesne dni
W listopadzie 1973, Angus i Malcolm Young założyli AC/DC i przyjęli do zespołu wokalistę Dave'a Evansa, perkusistę Colina Burgessa, oraz basistę Larry'ego van Kriedta. Zespół zagrał swój pierwszy koncert w klubie Chequers w Sydney, Australia, 31 grudnia 1973. Później zespół podpisał kontrakt z wytwórnią Albert Productions, wydającą albumy tylko w Australii i Nowej Zelandii. Na początku istnienia zespołu, często dochodziło do zmian w składzie; Burgess był pierwszym wyrzuconym członkiem, a później w ciągu ponad roku od założenia zespołu, kilku perkusistów i basistów przechodziło przez skład zespołu.

W tym czasie, Angus Young przyjął swój charakterystyczny sceniczny ubiór, którym jest szkolny mundurek. Mundurek pochodzi z jego drugiej szkoły, Ashfield Boys High School w Sydney; pomysł co do wykorzystania mundurku jest jego siostry Margaret.

Bracia Young doszli do wniosku, że Evans nie jest odpowiednim frontmanem dla ich zespołu, ponieważ czuli, że jest on bardziej glamrockowcem, jak Gary Glitter. Na scenie, Evans był sporadycznie zastępowany przez pierwszego menedżera zespołu, Dennisa Laughlina. Evans miał osobiste problemy z Laughlinem, co przyczyniło się także do złego nastawienia zespołu do Evansa. W międzyczasie Ronald Belford "Bon" Scott, doświadczony wokalista i przyjaciel George'a Younga, był zainteresowany zostaniem wokalistą zespołu.

Era Bona Scotta (1974-1980)
We wrześniu 1974, Bon Scott zastąpił Dave'a Evansa. Zespół nagrał z Evansem tylko jeden singel, "Can I Sit Next to You Girl,"([link widoczny dla zalogowanych]) który został dodatkowo ponownie nagrany ze Scottem na albumie T.N.T.

W listopadzie 1974, zespół nagrał swój pierwszy album, High Voltage, wydawany tylko w Australii i Nowej Zelandii. Zajęło to jedynie dziesięć dni, i zostało oparte na instrumentalnych utworach napisanych przez braci Youngów z tekstami piosenek dodanymi przez Scotta. W ciągu kilku miesięcy, skład zespołu ustabilizował się od kiedy zespół miał w składzie nowego perkusistę Phila Rudda, oraz basistę Marka Evansa. Gdy był już 1975, zespół wydał singel, "It's a Long Way to the Top (If You Wanna Rock 'n' Roll),"([link widoczny dla zalogowanych]) który został ich wieloletnim rockowym hymnem. Został on zamieszczony na ich drugim albumie, T.N.T., który został wydany także tylko w Australii i Nowej Zelandii.

Pomiędzy 1974 a 1977, wspomaganym przez regularne występy w programie Molly'ego Meldruma, Countdown, nadawanym w całym kraju telewizyjnym programem z muzyką pop, AC/DC zostało jednym z najpopularniejszych zespołów w Australii. Ich występ z 3 kwietnia 1977 był ich ostatnim występem na żywo w tym programie przez ponad 20 lat.

Międzynarodowy sukces (1976-1977)
W 1976, zespół podpisał międzynarodowy kontrakt z wytwórnią Atlantic Records, oraz obszernie koncertował poprzez Wielką Brytanię i Europę, głównie supportując popularniejsze zespoły takie jak Aerosmith, Blue Öyster Cult, Kiss, i Styx, oraz występując razem z zespołem Cheap Trick.

Pierwszym albumem AC/DC dystrybuowanym ogólnoświatowo była kompilacja utworów wziętych z albumów High Voltage i T.N.T. Album także nazwany High Voltage, oraz wydany przez wytwórnię Atlantic Records, sprzedany został obecnie w ponad 3 milionach kopii na całym świecie, po części przez popularność zespołu w środowisku brytyjskich słuchaczy punku. Utwory na tym albumie głównie pochodzą z popularniejszego albumu zespołu T.N.T., a z pierwszego albumu zespołu zamieszczone są tylko dwa utwory. Następny album zespołu, Dirty Deeds Done Dirt Cheap, został wydany w tym samym roku w obu – australijskiej i ogólnoświatowej – wersjach, jak jego poprzednik. Lista utworów różniła się na obu wersjach; ogólnoświatowa zawiera utwór "Rocker"([link widoczny dla zalogowanych]) z albumu T.N.T., a australijska zawiera utwór, "Jailbreak"([link widoczny dla zalogowanych]) (w większym stopniu dostępny na mini-albumie z 1984, '74 Jailbreak, oraz w wersji na żywo, na albumie AC/DC Live z 1992). Dirty Deeds Done Dirt Cheap nie został wydany w USA do 1981.

Po wydaniu albumu Let There Be Rock, w 1977, basista Mark Evans został wyrzucony z zespołu z powodu osobistych różnic z Angusem Youngiem. Został on zastąpiony przez Cliffa Williamsa, który dodatkowo, razem z Malcolmem Youngiem udziela podkładu wokalnego.

Amerykański sukces (1977-1979)
Pierwszy występ AC/DC w Ameryce został zorganizowany przez dyrektora stacji radiowej ze stanu Michigan, AM 600 WTAC, Petera Cavanaugh, w 1977. Zorganizował on występ zespołu w Flint, w stanie Michigan, w Capitol Theater. Zespół był supportowany przez grupę MC5, która na krótko została reaktywowana w tamtym czasie.

W 1978, zespół wydał album Powerage na którym debiutuje Cliff Williams. Został wydany tylko jeden singel z tego albumu, "Rock 'n' Roll Damnation."([link widoczny dla zalogowanych]) Podczas trasy koncertowej po wydaniu tego albumu, został nagrany i wydany kolejny album, tym razem album koncertowy – If You Want Blood You've Got It. Był to pierwszy album koncertowy zespołu i ostatni album wyprodukowany przez Harry'ego Vandę i George'a Younga gdy wokalistą zespołu był Bon Scott.

Szósty album zespołu, Highway to Hell, został wyprodukowany przez Roberta Lange i wydany w 1979. Został on pierwszym albumem AC/DC, który dostał się do pierwszej 100. na amerykańskiej liście przebojów, osiągając 17. pozycję, co i tak postawiło AC/DC na czele wykonawców muzyki hardrockowej.

Śmierć Bona Scotta (1980)
19 lutego 1980, Bon Scott zasnął po imprezowej nocy w Londynie, oraz został zostawiony w samochodzie jego znajomego, Alistaira Kinneara. Gdy nastał ranek, Kinnear zawiózł go do szpitala King's College Hospital w londyńskiej dzielnicy Camberwell, gdzie już na wstępie było widoczne, że Scott nie żyje. Oficjalnie zmarł z powodu zadławienia się własnymi wymiocinami. Rodzina Scotta zdecydowała się pochować go we Fremantle w zachodniej Australii, mieście do którego rodzina Scotta przeprowadziła się gdy był on dzieckiem.

Później w karierze zespołu, Malcolm Young i Phil Rudd postanowili wyleczyć się ze swojego alkoholizmu. W przeciwieństwie do nich, Angus Young zawsze był niepijącym.

Szukanie nowego głosu
Z powodu śmierci Scotta, członkowie zespołu przez krótki czas myśleli o rozwiązaniu zespołu; szybko jednak doszli do wniosku, że mimo wszystko, Scott chciałby, żeby AC/DC kontynuowało, więc różni kandydaci zaczęli być brani pod uwagę. Terry Slesser został wybrany, ale zdecydował się nie dołączyć do zespołu; zamiast tego, postanowił zapoczątkować solową karierę. Zespół wybrał więc Buzza Shearmana, ale on również nie dołączył z powodu problemów wokalnych. W ostateczności AC/DC wybrało Briana Johnsona.

Na przesłuchaniu, Johnson zaśpiewał utwór zespołu, "Whole Lotta Rosie"([link widoczny dla zalogowanych]) z albumu Let There Be Rock, oraz utwór "Nutbush City Limits" z repertuaru Ike & Tiny Turner. Johnson został zatrudniony w ciągu kilku dni od przesłuchania.

Era Briana Johnsona (1980-2000)
Z Johnsonem, zespół dokończył pisanie utworów, które zaczął pisać jeszcze z Bonem Scottem dla albumu Back in Black. Nagranie miało miejsce w Compass Point Studios na Bahamach, kilka miesięcy po śmierci Scotta. Back in Black, wyprodukowany przez Roberta Lange i nagrany przez Tony'ego Platta, stał się najlepiej sprzedającym się albumem zespołu. Album został sprzedany w milionie egzemplarzy (w USA) w ciągu zaledwie kilku miesięcy od wydania, a w 2007 został sprzedany już w ponad 22 milionach kopii (także w USA). Album osiągnął 1. pozycję w Wielkiej Brytanii i 4. w USA, gdzie spędził 131 tygodni w czołowej dziesiątce.

Następny album, For Those About to Rock We Salute You z 1981, również osiągnął dobre wyniki sprzedaży oraz został pozytywnie oceniony przez krytyków. Zawiera on jedne z najpopularniejszych singli zespołu: "Let's Get It Up"( [link widoczny dla zalogowanych])i tytułowy "For Those About to Rock (We Salute You),"([link widoczny dla zalogowanych]) które osiągnęły odpowiednio 13. i 15. pozycję w Wielkiej Brytanii. Jest to obecnie jedyny album AC/DC, który osiągnął 1. pozycję w USA. Był to ostatni album wyprodukowany przez Roberta Lange.

Wyrzucenie Phila Rudda (1983)
Między plotkami o alkoholizmie oraz spowodowanej przez narkotyki paranoi, przyjaźń między perkusistą Philem Ruddem a Malcolmem Youngiem zaczęła się pogarszać, po długim okresie wrogości, tak bardzo się nienawidzili, że aż doszło do bójki między nimi. Rudd został wyrzucony dwie godziny po bójce. Rudd zdążył nagrać większość partii perkusji na następny album, Flick of the Switch z 1983, wyprodukowany przez AC/DC samodzielnie, co miało być samodzielną próbą powrotu do surowości i prostoty ich muzyki jaka była na ich wczesnych albumach. Album został wydany gdy zespół miał już w składzie nowego perkusistę, Simona Wrighta. Flick of the Switch nie osiągnął zbyt dużego sukcesu, z powodu niewykształconego i niepamiętnego dźwięku. AC/DC zostało ocenione ósmym-największym rozczarowaniem roku w głosowaniu czytelników magazynu Kerrang! w 1984. Mimo wszystko, Flick of the Switch osiągnęło 4. pozycję w Wielkiej Brytanii. Fly on the Wall z 1985, wyprodukowany tym razem przez braci Youngów, został oceniony jako banalny i bezcelowy, czyli podobnie jak poprzednik. W tym samym roku został wydany także film muzyczny o tej samej nazwie, w którym zespół gra w barze pięć z dziesięciu utworów z tego albumu.

W 1986, zespół wydał album Who Made Who, który jest soundtrackiem do filmu Stephena Kinga, Maksymalne przyspieszenie, a zarazem albumem zespołu, najbliższym określeniu "greatest hits"/"the best of." Zbiera on razem starsze utwory, takie jak "Hells Bells"([link widoczny dla zalogowanych]) czy "Ride On"([link widoczny dla zalogowanych]), z nowszymi utworami jak "Sink the Pink,"([link widoczny dla zalogowanych]) oraz dodatkowo trzy nowe utwory: Who Made Who([link widoczny dla zalogowanych])(wydany jako singel), oraz dwa instrumentalne utwory, "D.T."([link widoczny dla zalogowanych])i "Chase the Ace,"([link widoczny dla zalogowanych]) które są zarazem pierwszymi instrumentalnymi utworami studyjnymi wydanymi kiedykolwiek przez AC/DC.

W lutym 1988, AC/DC zostało wprowadzone do Australian Recording Industry Associaton (odpowiednik RIAA) Hall of Fame.

Odnowienie popularności (1988-2000)
Album AC/DC z 1988, Blow Up Your Video, został nagrany w Miraval Studio w Le Val, Francja, i ponownie połączył zespół z ich oryginalnymi producentami, Harrym Vandą i George'em Youngiem. Zespół nagrał dziewiętnaście utworów, wybierając z nich dziesięć na końcowe wydanie. Chociaż album był później krytykowany za nadmierną ilość "wypełniaczy," to stał się jednak komercyjnym sukcesem. Blow Up Your Video został sprzedany w większej ilości kopii od poprzednich dwóch albumów studyjnych razem, oraz osiągnął 2. pozycję w Wielkiej Brytanii; najwyższą od czasu Back in Black w 1980 r. Zespół wyruszył po wydaniu albumu w trasę koncertową Blow Up Your Video World Tour w lutym 1988, ale w już w kwietniu, Malcolm Young oświadczył o zrobieniu sobie przerwy od koncertowania ponieważ postanowił wyleczyć się ze swojego alkoholizmu. Inny członek rodziny Youngów, Stevie Young, tymczasowo zastąpił miejsce Malcolma.

Po trasie koncertowej, perkusista Simon Wright odszedł z zespołu by pracować z zespołem Dio nad ich nowym albumem, Lock up the Wolves. Został zastąpiony przez sesyjnego weterana, Chrisa Slade'a. Brian Johnson był niedostępny przez parę miesięcy z powodu finalizowania swojego rozwodu, więc bracia Youngowie napisali wszystkie utwory na następny album, co kontynuowali jeszcze na następnych dwóch albumach studyjnych. Nowy album, The Razor's Edge, został wyprodukowany przez Bruce'a Fairbairna, który pracował wcześniej między innymi z Aerosmith i Bon Jovim. Wydany w 1990, był głównym powrotem zespołu, i zawierał hity "Thunderstuck"([link widoczny dla zalogowanych]) i "Are You Ready,"([link widoczny dla zalogowanych]) które osiągnęły odpowiednio 5. i 16. pozycję na liście Billboardu – Mainstream Rock Tracks, oraz "Moneytalks," który osiągnął 3. pozycję na tej samej liście i 23. pozycję na liście – The Billboard Hot 100. Album osiągnął 2. pozycję w USA, oraz został obecnie sprzedany w ponad 5 milionach kopii w tym samym kraju. Niektóre występy na trasie koncertowej The Razor's Edge Tour zostały nagrane i wydane na albumie koncertowym z 1992, nazwanym AC/DC Live. Został wyprodukowany także przez Fairbairna, i został oceniony jako jeden z najlepszych albumów lat 90. Rok później, AC/DC nagrało utwór "Big Gun"([link widoczny dla zalogowanych]) dla soundtracku do filmu Bohater ostatniej akcji z Arnoldem Schwarzeneggerem w roli głównej, oraz został wydany jako singel, co zaowocowało zdobyciem przez zespół pierwszy raz 1. pozycji w USA wśród singli.

W 1994, Angus i Malcolm zaprosili Phila Rudda na kilka jam sessions. Ostatecznie został ponownie zatrudniony by zastąpić Slade'a, który odszedł z zespołu "po przyjacielsku," ponieważ został poproszony o odejście, co zespół tłumaczył ochotą na ponowną współpracę z Ruddem. W 1995, ze składem z lat 1980-83, zespół wydał album Ballbreaker, nagrany w Ocean Way Studios w Los Angeles, oraz wyprodukowany przez Ricka Rubina. Pierwszym singlem z albumu był "Hard as a Rock,"([link widoczny dla zalogowanych]) który osiągnął 1. pozycję w USA. Z albumu zostały wydane jeszcze dwa single: "Hail Caesar"([link widoczny dla zalogowanych]) i "Cover You in Oil."([link widoczny dla zalogowanych])

W 1997, został wydany album kompilacyjny o nazwie Bonfire. Zawiera on cztery albumy; zremasterowaną wersję Back in Black; Volts, oraz dwa albumy koncertowe Live from the Atlantic Studios i Let There Be Rock: The Movie. Trzy ostatnie albumy nie zostały nigdy wcześniej wydane przez AC/DC. Volts jest głównie zbiorem niektórych dem zespołu. Live from the Atlantic Studios zostało nagrane w 1977 w Atlantic Studios w Nowym Jorku. Let There Be Rock jest podwójnym albumem nagranym w 1979 w The Pavillon w Paryżu, i jest ścieżką dźwiękową z filmu zespołu, Let There Be Rock.

W 2000, zespół wydał swój czternasty album studyjny, Stiff Upper Lip, wyprodukowany przez George'a Younga. Album został lepiej oceniony przez krytyków niż Ballbreaker, chociaż według nich brakuje na tym albumie nowych pomysłów. W 2001, w Australii album został wydany także z dodatkową płytą zawierającą trzy teledyski i kilka utworów nagranych podczas koncertu zespołu w Madrycie w 1996. Stiff Upper Lip osiągnął 1. pozycję w pięciu krajach, między innymi w Argentynie i Niemczech; 2. w trzech krajach, Francji, Hiszpanii, i Szwajcarii; 3. w Australii; 5. w Kanadzie i Portugalii; oraz 7. w Norwegii, USA, i na Węgrzech. Pierwszy singel z albumu, "Stiff Upper Lip,"([link widoczny dla zalogowanych]) utrzymał się na 1. pozycji w USA przez cztery tygodnie. Inne wydane single z albumu także dobrze sobie radziły, "Safe in New York City"([link widoczny dla zalogowanych]) i "Satelite Blues"([link widoczny dla zalogowanych]) osiągnęły odpowiednio 31. i 7. pozycję w USA.

Ostatnie wydarzenia (2000-obecnie)
W roku 2000, AC/DC podpisało długoterminowy, wieloalbumowy kontrakt z wytwórnią Sony Music, która zobowiązała się do wydania serii zremasterowanych albumów AC/DC. Każdy taki album zawiera rozbudowaną książeczkę, zawierającą rzadko spotykane fotografie, różnego typu opisy/recenzje dotyczące albumu, oraz notatki. W 2003, wszystkie albumy zespołu (z wyjątkiem albumów Ballbreaker i Stiff Upper Lip) zostały zremasterowane i wydane. Zremasterowany Ballbreaker został wydany w październiku 2005; Stiff Upper Lip został wydany w kwietniu 2007.

Aleja ACDCW 2003, bracia Youngowie i Bon Scott otrzymali nagrodę Teda Alberta za Wybitne Zasługi dla Australijskiej Muzyki na APRA Music Awards. 30 czerwca 2003, zespół zagrał między innymi z The Rolling Stones i Rush koncert na lotnisku w Toronto, Kanada, przed około pół milionową publicznością, który miał na celu pomóc miastu po epidemii wirusa SARS. Był to jeden z największych koncertów w historii Ameryki Północnej.

1 października 2004, w Melbourne w Australii, alei Korporacyjnej (ang. Corporation Lane) została zmieniona nazwa jako honor dla zespołu. Mimo tego, miasto zakazało użycia ukośnika w nazwach ulic, więc cztery litery są połączone, ale w tle jest piorun. Aleja jest w pobliżu ulicy Swanston gdzie, na tyle ciężarówki, zespół nagrał swój teledysk w 1976, do utworu "It's a Long Way to the Top (If You Wanna Rock 'n' Roll)."

W 2007, łączna sprzedaż albumów AC/DC w Stanach Zjednoczonych osiągnęła już 69 milionów egzemplarzy, dzięki czemu AC/DC jest na piątym miejscu wśród zespołów, które sprzedały największą ilość albumów w USA, będąc jedynie za The Beatles, Led Zeppelin, Eagles, oraz Pink Floyd. Najlepiej sprzedający się album zespołu, Back in Black, w 2007 został sprzedany już w ponad 22 milionach kopii w USA, dzięki czemu jest na piątym miejscu wśród najlepiej sprzedających się albumów w tym kraju.

Wprowadzenie do Rock and Roll Hall of Fame
AC/DC zostało wprowadzone do Rock and Roll Hall of Fame w marcu 2003. Podczas ceremonii, zespół wykonał utwory "Highway to Hell" i "You Shook Me All Night Long," razem z prowadzącym tamtą ceremonię wokalistą Aerosmith, Stevenem Tylerem.

Podczas przemówienia, Brian Johnson zacytował utwór zespołu, "Let There Be Rock" z 1977:

„ Na początku, w 1955, człowiek nie wiedział o rock 'n' rollowym show i tym całym jive'ie.
Biały człowiek miał schmaltz, czarny człowiek miał bluesa, ale nikt nie wiedział co oni zamierzają robić ale Czajkowski miał nowinę, powiedział: "niech to będzie rock."
Bon Scott napisał to. I jest prawdziwym zaszczytem przyjmować dziś tę nagrodę.
”

Najnowsze wydania
Od stycznia 2006, AC/DC pracuje nad nowym albumem studyjnym. W wywiadzie z początku 2004, Brian Johnson oświadczył, że pierwszy raz od albumu Blow Up Your Video z 1988, on zajmie się tworzeniem tekstów do utworów. Powiedział także, że napisane zostały ostrzejsze riffy od tych na albumie Stiff Upper Lip. W wywiadzie z 22 kwietnia 2005, Johnson powiedział, że zespół nie wie kiedy album będzie nagrany, i kto będzie jego producentem. Malcolm Young powiedział, że nowy album "musi być idealny," a Johnson wspomniał także o możliwości, że nowe wydanie będzie podwójnym albumem. 7 maja 2007 pojawiła się plotka głosząca, że AC/DC nagrało już nowy album, i że wydany on zostanie w styczniu 2008, po czym zespół wyruszyłby w światową trasę koncertową. 12 stycznia 2008 prezes wytwórni Albert Productions, Danny Keenan, zaprzeczył trzem plotkom związanym z nowym albumem: AC/DC nie nagrywa obecnie albumu, nie nagrywa go z Robertem Lange (producentem AC/DC na przełomie lat '70. i '80.), oraz nie ma on jeszcze tytułu, tym bardziej tytułu Strap It On (który jest po prostu wymyślony przez fana grupy).

16 października 2007 wytwórnia Columbia Records wydała dwupłytowe wydawnictwo DVD, Plug Me In, kompilujące m.in. (niepublikowane w większości do dziś) koncerty na żywo, występy w telewizjach, czy wywiady. Tak jak na ostatnim DVD zespołu, The Family Jewels, tutaj na pierwszej płycie znajdują się materiały gdy Bon Scott był wokalistą grupy, a na drugiej płycie materiały z Brianem Johnsonem. Również 16 października 2007 została wydana edycja kolekcjonerska Plug Me In zawierająca dodatkową, trzecią płytę na której znajdują się bardzo rzadko spotykane występy ze Scottem jak i z Johnsonem. Jeszcze przed premierą nowego wydawnictwa zostało ono zamówione w ponad 500 tysiącach kopii na całym świecie.

Ciekawostki
Seryjny morderca, Richard Ramirez, był fanem zespołu, a szczególnie albumu Highway to Hell, na którym jest zamieszczony jego ulubiony utwór, "Night Prowler." Na miejscu jednej ze swoich zbrodni zostawił czapkę z emblematem AC/DC, a gdy został zatrzymany przez policję miał na sobie koszulkę AC/DC. Te sytuacje (z 1985) przysporzyły zespołowi niechcianego rozgłosu i wielu rodziców chciało zakazać występowania zespołowi w niektórych amerykańskich miastach oraz zakazać sprzedaży ich albumów.

Utwory(bo takiej muzyki nigdy za dużo Razz

):
Highway to hell([link widoczny dla zalogowanych])
T.N.T([link widoczny dla zalogowanych])
Riff Raff([link widoczny dla zalogowanych])

hahihehy · looser

Nie lepiej byłoby, gdybyś po prostu wrzucił linka (pl.wikipedia.org)??
Nie musiałbym kółkiem tyle przewijać

JJG · looser

Uwierz mi, że i tak byś musiała Razz

Dobra pozwiedzaliśmy Australię, przespaliśmy się z kangurem to możemy lecieć do USA...

Metallica - amerykański zespół heavymetalowy założony w Los Angeles w 1981 roku przez Jamesa Hetfielda i Larsa Ulricha. Uważany jest on między innymi za najlepszy i najbardziej wpływowy zespół heavymetalowy lat 80 oraz najbardziej innowacyjny zespół metalowy od drugiej połowy lat 80. do końca lat 90.

Wydając w 1983 r. debiutancki album, Kill 'Em All, grupa została uznana za twórcę nowego stylu muzyki metalowej - thrash metalu. Zarazem, wydany w 1986 r., trzeci album grupy, Master of Puppets, jest określany przez niektórych krytyków jako najlepszy album heavymetalowy wszech czasów. Jest to również ostatni album zespołu nagrany z basistą Cliffem Burtonem, który zmarł 27 września 1986 w wypadku autokarowym podczas którego wypadł przez okno, po czym autokar przewrócił się na niego. Chociaż pozostali członkowie zespołu rozważali zakończenie działalności grupy to ostatecznie postanowili kontynuować granie i na następcę Burtona został wybrany Jason Newsted.

Album Metallica (nazywany też Czarnym Albumem) został wydany w 1991 r. i do dziś pozostaje najpopularniejszym wydawnictwem zespołu zdobywając m.in. status diamentowej płyty w USA za sprzedanie obecnie płyty w ponad 15 milionach kopii. W 1999 roku, Metallica zagrała wspólny koncert z Orkiestrą Symfoniczną z San Francisco dyrygowaną przez Michaela Kamena, który został podsumowany wydaniem albumu/filmu o nazwie S&M.

W styczniu 2001, basista, Jason Newsted opuścił grupę. W kwietniu tego samego roku, zespół rozpoczął nagrania na kolejny album studyjny, ale przerwał je w lipcu, gdy James Hetfield udał się do kliniki odwykowej w której przebywał do grudnia. Praca nad albumem została wznowiona dopiero w maju 2002, by wreszcie w roku 2003 zaowocować wydaniem albumu St. Anger. Wszystkie partie gitary basowej zostały nagrane przez producenta albumu, Boba Rocka, ale jeszcze na kilka miesięcy przed wydaniem płyty nowym basistą Metalliki został Robert Trujillo. Obecnie grupa nagrywa nowy album studyjny, którego premiera spodziewana jest w 2008 r.

Do dzisiaj, Metallica sprzedała ponad 93 miliony kopii albumów na całym świecie, wliczając w to ponad 57 milionów kopii w samych Stanach Zjednoczonych. Zespół został sklasyfikowany na 3. pozycji listy zestawiającej Najlepsze Zespoły Metalowe Wszech Czasów i sporządzonej przez MTV oraz na 5. pozycji listy zestawiającej 100 Najlepszych Artystów Hard Rocka sporządzonej przez VH1.

Metallica jest zaliczana do "Wielkiej Czwórki Thrashu" razem z innymi zespołami założonymi na początku lat 80.: Slayerem, Anthraxem i Megadeth. Zespół jest odpowiedzialny za poszerzenie granic thrashu, używając do tego szybkości i głośności, aby wzmocnić swoje kompozycje o skomplikowanych strukturach, oraz za dodanie elementów adrenaliny i srogości do gatunku. Z nadejściem lat 90. Metallica jako lider gatunku mający szacunek u headbangerów, jak i u słuchaczy oraz krytyków głównych nurtów muzycznych, była odpowiedzialna za zmianę zasad wszystkich zespołów heavymetalowych. Z końcem lat 90. zespół był już ustabilizowany jako twórca nowoczesnego metalu.

Metallica została sklasyfikowana na 3. pozycji listy na Najlepsze Zespoły Metalowe Wszech Czasów sporządzonej w 2006 roku przez MTV oraz na 5. pozycji listy na 100 Najlepszych Artystów Hard Rocka sporządzonej w 2000 r. przez VH1. James Hetfield i Kirk Hammett trafili na 2. pozycję listy z 2004 r. na 100 Najlepszych Gitarzystów Heavymetalowych Wszech Czasów magazynu Guitar World. Ten sam magazyn w 2002 r. wybrał samego Hammetta jako pierwszego członka własnej Galerii Sław.

Już pierwszy album Metalliki, Kill 'Em All z 1983, doprowadził do "prawdziwych narodzin thrashu", a wydany rok później Ride the Lightning został uznany za "rewolucyjny". Trzeci album zespołu, Master of Puppets z 1986, jest uważany przez niektórych krytyków za "najlepszy heavymetalowy album kiedykolwiek nagrany". Po albumie ...And Justice for All z 1988 Metallica "odcięła się od swojego progresywnego, heavymetalowego brzmienia" i "nie stworzyła niczego innowacyjnego przez dziesięć lat"; zmiana nastąpiła wraz z rokiem 1999 i wspólnym koncertem z Orkiestrą Symfoniczną z San Francisco.

Kontrowersje dotyczące Metalliki nierzadko spotykały się z reakcją ze strony fanów. Gdy grupa na drugim albumie, Ride the Lightning (1984), zamieściła pierwszą balladę (Fade to Black), spotkała się z oskarżeniami ze strony fanów, którzy twierdzili, że jest to oznaka komercjalizacji muzycznej zespołu. James Hetfield tłumaczył nagranie ballady niechęcią zespołu do zamykania się w jednej ścisłej konwencji.

Członkowie grupy, którzy od początku kariery byli znani z tego, że "wyglądają i mówią jakby pochodzili z ulicy", wraz z rokiem 1996 i albumem Load skierowali się w stronę alternatywnego rocka i zmienili wizerunek, ścinając włosy, co nie wszystkim fanom się spodobało.

Zapoczątkowana 13 kwietnia 2000 rozprawa sądowa, w której Metallica pozwała Napstera - serwis pozwalający na pobieranie za darmo cyfrowych plików muzycznych, doprowadziła do utraty przez zespół wielu fanów, którzy demonstrowali swoją złość niszcząc swoje zakupione albumy Metalliki przed budynkiem sądu. W walce z Napsterem czynny udział brał jedynie Lars Ulrich, dostarczając m.in. listę ponad 350 tysięcy osób, które pobierały utwory zespołu, oraz zeznając przed Komisją Sądowniczą Senatu Stanów Zjednoczonych, i to na niego spadła największa krytyka.

Od stycznia 2001 Hetfield, Ulrich i Hammett zaczęli korzystać z pomocy terapeuty Phila Towle'a, który miał pomóc rozwiązać problem z rosnącym w zespole napięciem. 7 dni po ogłoszeniu porozumienia przez Metallikę i Napstera, 19 lipca 2001, James Hetfield rozpoczął leczenie w klinice odwykowej, w której przebywał do 3 grudnia 2001. W trakcie jego leczenia pozostali członkowie zespołu zaczęli w pewnym momencie myśleć o rozstaniu się.[28] 15 października 2003 członkom MetClubu (oficjalnego fan klubu Metalliki) zaprezentowano roboczą wersję filmu Some Kind of Monster. Po skończeniu seansu widzowie otwarcie przyznawali, że po uświadomieniu sobie, przez co Metallica przechodziła, zdecydowanie zwiększył się ich szacunek do zespołu.

Ścięcie włosów, pozwanie Napstera oraz to, co można zobaczyć w filmie Some Kind of Monster, przyczyniło się do zajęcia przez zespół 17. miejsca na liście 25 Największych Słabeuszy...Wszech Czasów! sporządzonej przez magazyn "Blender" w 2006 roku.

Muzyka Metalliki głównie jest inspiracją dla wielu muzyków i zespołów, co objawia się poprzez niezliczone ilości tribute albumów czy coverów zamieszczanych na serwisach typu YouTube, ale znane są także przypadki wykorzystywania przez Stany Zjednoczone muzyki zespołu do torturowania m.in. więźniów w amerykańskiej bazie wojskowej Guantanamo, bojowników w irackim mieście Al Falludża, czy irackich jeńców. Członkowie zespołu mają rozbieżne zdania na ten temat; James Hetfield nie widzi w tym nic złego, a Kirk Hammett uważa to za "wstyd" i "obrzydlistwo".

Utwory:
Fade to black([link widoczny dla zalogowanych])
Nothing else matters([link widoczny dla zalogowanych])
Master of puppets([link widoczny dla zalogowanych])
The unforgiven([link widoczny dla zalogowanych])
The unforgiven II([link widoczny dla zalogowanych])
St. Anger([link widoczny dla zalogowanych])
The Call of Ktulu([link widoczny dla zalogowanych])

hahihehy · looser

Kuba... wkurwiasz mnie. podaj link i gotowe
ty myślisz ze ktoś to w ogóle czyta?

agata · majtek

Kto się przespał (z kangurem), ten sie przespal. xD

JJG · looser

Nie chcesz nie czytaj nikt Cie nie zmusza. Możesz nawet w to nie wchodzic... A Agata np przeczytała...sam początek ale zawsze:P Very Happy

hahihehy · looser

Wyobraź sobie, ze czytam wszystkie posty.
Ale nie chcę się kłócić, więc koniec tematu.